Πέντε
μέρες μετά το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, οι γερμανοί κατακτητές έδειξαν
πάλι το απάνθρωπο πρόσωπό τους, αυτή τη φορά στο Πήλιο. 17 Δεκεμβρίου
1943. Μια γερμανική περίπολος μοτοσικλετιστών κινούνταν στην περιοχή της
Αλικόπετρας, κοντά στο χωριό Δράκεια του Πηλίου.
Κρυμμένοι Έλληνες αντάρτες πυροβόλησαν εναντίον τους και σκότωσαν δύο στρατιώτες, ενώ ένας άλλος, τραυματισμένος, διέφυγε προς την Πορταριά και ενημέρωσε για το συμβάν τη γερμανική διοίκηση. Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Δράκεια από τρία διαφορετικά σημεία, συνέλαβαν όσους βρήκαν στον δρόμο τους και συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες πάνω από 15 χρόνων στο κεντρικό καφενείο του χωριού. Τους κράτησαν όλη τη νύχτα μέσα στο καφενείο με την απειλή πολυβόλων. Το πρωί τους έβγαλαν σε ομάδες των πέντε ατόμων, τους οδήγησαν σε ένα πεζούλι δίπλα στο ρέμα και τους σκότωσαν έναν έναν με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Η διαδικασία κράτησε μέχρι το μεσημέρι. Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν, άφησαν πίσω τους 118 θύματα, το αίμα των οποίων είχε κοκκινίσει το νερό στο ρέμα. Γυναίκες και παιδιά ξεχύθηκαν στη Δράκεια ψάχνοντας τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Τα πτώματα που μαζεύτηκαν, στοιβάχτηκαν σε τρεις σειρές στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου. Η Δράκεια αποτελεί σήμερα ένα από τα μαρτυρικά χωριά της Ελλάδας όπου γράφτηκε μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των γερμανών κατακτητών. Πρόσφατα (το 2013) το χωριό απέκτησε τον δικό του τόπο μνήμης και ιστορίας, ένα μικρό σύγχρονο μουσείο, το Μουσείο Ολοκαυτώματος της Δράκειας.
Ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Πολυμέρης Βόγλης σημειώνει σε άρθρο του στον συλλογικό τόμο Η μακρά σκιά της δεκαετίας του 1940:
«Η εστίαση της μνήμης όχι στους ήρωες, αλλά στα θύματα επέτρεψε τις δύο τελευταίες δεκαετίες να ενταχθούν στη δημόσια ιστορία και την επίσημη μνήμη τα θύματα του ναζισμού, αλλά και γενικά τα θύματα του πολέμου». Παραθέτω λοιπόν τα τραγικά γεγονότα της Δράκειας όπως τα παρουσίασε το 1962 σε μαρτυρία του ένας από τους συλληφθέντες εκείνη τη νύχτα, που τελικά διασώθηκε (η μεταγραφή δική μου):
«Στις 17 Δεκεμβρίου 1943 οι άνδρες των γερμανικών SS που ανήκαν στις αρχές Κατοχής του Βόλου, περικύκλωσαν τη Δράκεια, τον τόπο καταγωγής μου στο Πήλιο, συνέλαβαν 114 συχωριανούς μου, μαζί με αυτούς κι εμένα. Μας κλείσανε στο καφενείο του χωριού και μας φρουρούσανε όλη τη νύχτα. Την επομένη, πρωί πρωί, μας οδήγησαν για εκτέλεση στην πλατεία, στον μικρό χείμαρρο που περνούσε από μέσα. Με πυροβόλησαν με αυτόματο όπλο στο πρόσωπο. Η σφαίρα πέρασε από την αριστερή γνάθο μέσα από το στόμα και βγήκε κάτω από το δεξί μάτι. Μετά τον πυροβολισμό έπεσα πάνω στα σωρευμένα πτώματα που είχαν πέσει μέσα στον χείμαρρο – γιατί μας πυροβολούσαν έναν έναν – και με θεώρησαν νεκρό. Όταν φύγανε, κατάφερα με κόπο να ανασυρθώ πάνω από τα πτώματα των συχωριανών μου. Τα νεύρα του προσώπου μου είχαν καταστραφεί και είχα χάσει την όρασή μου από το δεξί μάτι. Πρέπει να σημειώσω ότι η ωμή αυτή εκτέλεση έγινε αναιτιολόγητα, εναντίον άμαχου πληθυσμού, χωρίς κανένας από μας να έχει πάρει μέρος σε ένοπλη αντίσταση ή άλλες συγκεκριμένες πράξεις ενάντια στις αρχές Κατοχής».
.
ΣΧΟΛΙΟ του Διαχειριστή της σελίδας: Το κείμενο είναι τμήμα της εισήγησης της Αγγελικής Νικολάου στο συνέδριο .ΠΟΛΕΜΟΣ και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στην ΘΕΣΣΑΛΙΑ που έγινε στην Λάρισα το 2016 . Είναι δημοσιευμένο στο ομώνυμο συλλογικό βιβλίο που παρουσιάστηκε από τον ΣΙΜΕΑ και το ΙΑΚΑ στον ΒΟΛΟ στις 28-2-18 .
Κρυμμένοι Έλληνες αντάρτες πυροβόλησαν εναντίον τους και σκότωσαν δύο στρατιώτες, ενώ ένας άλλος, τραυματισμένος, διέφυγε προς την Πορταριά και ενημέρωσε για το συμβάν τη γερμανική διοίκηση. Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Δράκεια από τρία διαφορετικά σημεία, συνέλαβαν όσους βρήκαν στον δρόμο τους και συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες πάνω από 15 χρόνων στο κεντρικό καφενείο του χωριού. Τους κράτησαν όλη τη νύχτα μέσα στο καφενείο με την απειλή πολυβόλων. Το πρωί τους έβγαλαν σε ομάδες των πέντε ατόμων, τους οδήγησαν σε ένα πεζούλι δίπλα στο ρέμα και τους σκότωσαν έναν έναν με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Η διαδικασία κράτησε μέχρι το μεσημέρι. Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν, άφησαν πίσω τους 118 θύματα, το αίμα των οποίων είχε κοκκινίσει το νερό στο ρέμα. Γυναίκες και παιδιά ξεχύθηκαν στη Δράκεια ψάχνοντας τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Τα πτώματα που μαζεύτηκαν, στοιβάχτηκαν σε τρεις σειρές στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου. Η Δράκεια αποτελεί σήμερα ένα από τα μαρτυρικά χωριά της Ελλάδας όπου γράφτηκε μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των γερμανών κατακτητών. Πρόσφατα (το 2013) το χωριό απέκτησε τον δικό του τόπο μνήμης και ιστορίας, ένα μικρό σύγχρονο μουσείο, το Μουσείο Ολοκαυτώματος της Δράκειας.
Ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Πολυμέρης Βόγλης σημειώνει σε άρθρο του στον συλλογικό τόμο Η μακρά σκιά της δεκαετίας του 1940:
«Η εστίαση της μνήμης όχι στους ήρωες, αλλά στα θύματα επέτρεψε τις δύο τελευταίες δεκαετίες να ενταχθούν στη δημόσια ιστορία και την επίσημη μνήμη τα θύματα του ναζισμού, αλλά και γενικά τα θύματα του πολέμου». Παραθέτω λοιπόν τα τραγικά γεγονότα της Δράκειας όπως τα παρουσίασε το 1962 σε μαρτυρία του ένας από τους συλληφθέντες εκείνη τη νύχτα, που τελικά διασώθηκε (η μεταγραφή δική μου):
«Στις 17 Δεκεμβρίου 1943 οι άνδρες των γερμανικών SS που ανήκαν στις αρχές Κατοχής του Βόλου, περικύκλωσαν τη Δράκεια, τον τόπο καταγωγής μου στο Πήλιο, συνέλαβαν 114 συχωριανούς μου, μαζί με αυτούς κι εμένα. Μας κλείσανε στο καφενείο του χωριού και μας φρουρούσανε όλη τη νύχτα. Την επομένη, πρωί πρωί, μας οδήγησαν για εκτέλεση στην πλατεία, στον μικρό χείμαρρο που περνούσε από μέσα. Με πυροβόλησαν με αυτόματο όπλο στο πρόσωπο. Η σφαίρα πέρασε από την αριστερή γνάθο μέσα από το στόμα και βγήκε κάτω από το δεξί μάτι. Μετά τον πυροβολισμό έπεσα πάνω στα σωρευμένα πτώματα που είχαν πέσει μέσα στον χείμαρρο – γιατί μας πυροβολούσαν έναν έναν – και με θεώρησαν νεκρό. Όταν φύγανε, κατάφερα με κόπο να ανασυρθώ πάνω από τα πτώματα των συχωριανών μου. Τα νεύρα του προσώπου μου είχαν καταστραφεί και είχα χάσει την όρασή μου από το δεξί μάτι. Πρέπει να σημειώσω ότι η ωμή αυτή εκτέλεση έγινε αναιτιολόγητα, εναντίον άμαχου πληθυσμού, χωρίς κανένας από μας να έχει πάρει μέρος σε ένοπλη αντίσταση ή άλλες συγκεκριμένες πράξεις ενάντια στις αρχές Κατοχής».
.
ΣΧΟΛΙΟ του Διαχειριστή της σελίδας: Το κείμενο είναι τμήμα της εισήγησης της Αγγελικής Νικολάου στο συνέδριο .ΠΟΛΕΜΟΣ και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στην ΘΕΣΣΑΛΙΑ που έγινε στην Λάρισα το 2016 . Είναι δημοσιευμένο στο ομώνυμο συλλογικό βιβλίο που παρουσιάστηκε από τον ΣΙΜΕΑ και το ΙΑΚΑ στον ΒΟΛΟ στις 28-2-18 .
