Η Απελευθέρωση της Λάρισας

 

ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (4)

Σαν σήμερα

Η Απελευθέρωση της Λάρισας 

 

Κείμενο : Απόστολος Κ. Αποστολάκης

‘’ Απόγευμα 23ης Οκτώβρη . Αργά το απόγευμα κατέφθασε και ο Άγγλος ταξίαρχος Τζέλικο με το επιτελείο του

Που είναι το τμήμα σου σήμερα; ρωτάει τον Άγγλο ο Μπουκουβάλας.

Στην Λαμία απαντά αυτός.

Και γιατί το BBC μετέδωσε ότι στις 21 του Οκτώβρη τα Αγγλικά στρατεύματα ελευθέρωσαν την Λάρισα;

Κατάπιε την γλώσσα του ο Άγγλος .’’ Αφήγηση του Μπουκουβάλα

Αρκετοί έχουν γράψει για την απελευθέρωση της Λάρισας αλλά οι πιο έγκυροι είναι ο Καπετάνιος της θρυλικής ταξιαρχίας ιππικού του ΕΛΑΣ ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑΣ ( Μίμης Τάσος )και ο ερευνητής δημοσιογράφος Λάζαρος Αρσενίου(1) που έζησε από κοντά τα γεγονότα. 

 

Και οι δύο δίνουν αρκετές περιγραφές για την απελευθέρωση της μεγαλύτερης Θεσσαλικής πόλης και αν και σε μερικά σημεία υπάρχουν μικρές διαφορές , δεν αλλάζουν όμως την ουσία των γεγονότων.

Το βιβλίο που έγραψε ο Αλέξης Σεβαστάκης βασισμένο εξ’ολοκλήρου στις αφηγήσεις του Καπετάνιου στην διάρκεια της κοινής τους εξορίας στο Παρθένι της Λέρου, είναι μία σοβαρή πηγή για όλη την διάρκεια της κατοχής και της αντίστασης στην περιοχή της Θεσσαλίας

Λαρισαίος ο Μπουκουβάλας έδρασε μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ και λόγω της δράσης του κέρδισε γρήγορα τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη, φτάνοντας στην θέση του Καπετάνιου της Ταξιαρχίας ιππικού που έδρασε στην περιοχή της Θεσσαλίας .

Για την απελευθέρωση της Λάρισας μας πληροφορεί όπως και άλλοι πρωταγωνιστές,ότι μεγάλη συμβολή είχε το ιππικό .

Είχαν εγκαταστήσει τις προηγούμενες μέρες την έδρα της Ταξιαρχίας στο χωριό Χάλκη σχηματίζοντας ημικύκλιο μέχρι το χωριό Νίκαια. Το πρωί της 21ης Οκτωβρίου δόθηκε μάχη στον Πλατύκαμπο η οποία κράτησε με μικρά διαλείμματα μέχρι το επόμενο πρωί .

Ο Λάζαρος Αρσενίου μας πληροφορεί ότι μάχη δόθηκε και στην θέση Μεζούρλο όπου τώρα είναι τα καινούργια γήπεδα της Λάρισας και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο . Το βράδυ της 22ης Οκτωβρίου το ιππικό μπαίνει στην Λάρισα σπέρνοντας πανικό στις Γερμανικές φρουρές που δεν είχαν προλάβει να απαγκιστρωθούν και να φτάσουν στον προορισμό τους που ήταν η Θεσσαλονίκη .

Ένας ουλαμός ιππικού με καπετάνιο τον Χρυσόστομο Μπουροζίκα (2)μπαίνει στην Λάρισα , κυκλώνει τις φυλακές όπου τότε ήταν στην παλιά μπαρουταποθήκη (3)και ελευθερώνει τους πολιτικούς κρατούμενους που κρατούσε φυλακισμένους το δοσιλογικό καθεστώς.

Οι Γερμανοί διέδιδαν με τα δοσιλογικά φερεφωνά τους ότι έρχεται μία Γερμανική μεραρχία που υποχωρεί από τον νότο για να καταστρέψει την πόλη . Γερμανοί όπως δεν υπήρχαν . Ήδη     από τις 19 Οκτωβρίου είχε ελευθερωθεί ο Βόλος και οι άλλες μεγάλες Θεσσαλικές πόλεις λίγο νωρίτερα Οι φήμες διαδίδονταν για να απαγκιστρωθούν πιο εύκολα μέσα από την πόλη.

Γύρω από την πόλη έδιναν μάχες και άλλες μονάδες του ιππικού με διοικητή τον Σπύρο Γερασιμίδη (4)

Το πρωί της 22ης οι Γερμανοί είχαν διαβεβαιώσει με απεσταλμένο τους ότι δεν θα καταστρέψουν τις υποδομές τις πόλης αν τους αφήσουν να αποχωρήσουν ανενόχλητοι. Δεν κράτησαν όμως την υποσχεσή τους και επιχείρησαν αρκετές καταστροφές .Χρειάστηκαν μάχες για να σωθούν οι πιο απαραίτητες από αυτές.

Τα ξημερώματα της 23ης Οκτωβρίου η Λάρισα ξυπνάει από τις καμπάνες των εκκλησιών. Προπομπός ένας ουλαμός ιππικού του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και στην συνέχεια ένας ουλαμός ιππικού της ΕΠΟΝ .Ακολουθούσε Γερμανική ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ λάφυρο με τον διοικητή της Ταξιαρχίας Δημήτρη Κασσάνδρα τον καπετάνιο Μπουκουβάλα και τον επιτελάρχη Καραστάθη .Ακολουθούν δύο αυτοκίνητα με αξιωματικούς και στην συνέχεια άντρες του 1ου και 3ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ .

Δύναμη της πολιτοφυλακής του ΕΑΜ είχε μπει από μέρες στην πόλη προετοιμάζοντας την είσοδο του ΕΛΑΣ .Επέβαλε την τάξη από την πρώτη μέρα της απελευθέρωσης χωρίς περιθώρια δημιουργίας χάους λόγω του κενού εξουσίας

Πλήθος αμέτρητο , ο κόσμος έκλαιγε από την χαρά του , γυναίκες και παιδιά έριχναν λουλούδια στους Ελασίτες αγωνιστές

. Οι επιτελείς εγκαθιστούν την έδρα της Ταξιαρχίας στο μέγαρο της Εθνικής τράπεζας .

Από το μπαλκόνι απευθύνουν σύντομο χαιρετισμό ο Κασσάνδρας και ο Μπουκουβάλας . Χαιρετισμό επίσης έκανε και ο Άγγλος σύνδεσμος Ντικ Ντίκινσον παρότι είχε εντολές να μην παρουσιάζεται δημόσια με τους Ελασίτες . 

 

Στο ίδιο μπαλκόνι και ο Κώστας Καραγιώργης που μετά την απελευθέρωση του Βόλου ,είχε εγκατασταθεί στα Μύρα. Μεγάλο ρήτορα τον περιγράφει ο Μπουκουβάλας . Ο κόσμος κρέμεται από τα χείλη του.

Ο Καπετάνιος περιγράφει και μια εντελώς προσωπική ανθρώπινη στιγμή , ήταν η συνάντηση που είχε με τον πατέρα του που σε όλη την διάρκεια της κατοχής είχε δει μόνο μία ακόμα φορά μετά την επιστροφή του από το Αλβανικό μέτωπο.

Αργά το απόγευμα κατέφθασε και ο Άγγλος ταξίαρχος Τζέλικο με το επιτελείο του

Που είναι το τμήμα σου σήμερα; ρωτάει τον Άγγλο ο Μπουκουβάλας.

Στην Λαμία απαντά αυτός.

Και γιατί το BBC μετέδωσε ότι στις 21 του Οκτώβρη τα Αγγλικά στρατεύματα ελευθέρωσαν την Λάρισα;

Κατάπιε την γλώσσα του ο Άγγλος .

Δεν ήταν πρώτη φορά που ο Αγγλικός ραδιοφωνικός σταθμός υποβάθμιζε τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ . Το είχε κάνει και για τον Γοργοπόταμο . Ανέφερε τον Ζέρβα , ξέχασε τον ΕΛΑΣ και τον Άρη

Την άλλη μέρα νέα μεγαλύτερη συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία όπου μιλούν πάλι οι ηγέτες της Αντίστασης .Ο Καραγιώργης προτείνει για Δήμαρχο τον Θ .Σακελλάριο ο οποίος γίνεται αποδεκτός από τους χιλιάδες συγκεντρωμένους με χειροκροτήματα .

Στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας εγκαθιστά την έδρα της και η 1η Μεραρχία του ΕΛΑΣ συνοδευόμενη από την φιλαρμονική της .Αστράφτουν στον ήλιο τα πνευστά όργανα της μπάντας την οποία διευθύνει ο σπουδαίος Αντιστασιακός μουσικός Αστραπόγιαννος (Άκης Σμυρναίος)

Από τον Διοικητή της ταξιαρχίας Δημήτρη Κασσάνδρα ο οποίος ανέλαβε και φρούραρχος της πόλης, εκδόθηκαν ανακοινώσεις διαταγές για παράδοση των δοσιλόγων μαζί με τον οπλισμό τους ,την επίταξη τυπογραφικού υλικού που κατείχαν συνεργάτες των Γερμανών και την αποφυγή άσκοπων πυροβολισμών που πραγματοποιούσαν επάνω στον ενθουσιασμό τους οι Ελασίτες. Παραθέτουμε φωτογραφίες

Λίγους μήνες μόνο κράτησε το κλίμα ελευθερίας στην Λάρισα και στην υπόλοιπη Θεσσαλία. Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας οι παρακρατικοί του Σούρλα , του Καλαμπαλίκη , του Τσαντούλα ανέλαβαν δράση

Σημειώσεις ;

1) Τον Λάζαρο Αρσενίου τίμησε ο ΣΙΜΕΑ τον Μάΐο του 2017 σε ηλικία 102

Το επιτελείο της Πολιτοφυλακής

2) Ο Χριστόφορος Μπουροζίκας ήταν από τους πρωτοπόρους αντάρτες του ιππικού.Το ψευδώνυμό του ήταν περονόσπορος

3) Η παλιά μπαρουταποθήκη στεγάζει σήμερα το μουσείο της Εθνικής Αντίστασης το οποίο αξίζει να επισκεφτεί κανείς

4) Για το Σπύρο Γερασιμίδη αφιέρωμα εδώ > https://simea2016.blogspot.com/2020/08/blog-post_26.html

Αν σας άρεσε το αφιέρωμα ,κοινοποιήστε το και δηλώστε ακόλουθοι της σελίδας προκειμένου να ενημερώνεστε για κάθε νέα ανάρτηση καθώς και για την δραστηριότητα του συλλόγου

 

Στη μέση ο Γιάννης Φλώρος μετέπειτα βουλευτής και Νομάρχης Νομού Λάρισας 

Η μπαρουταποθήκη , σήμερα Μουσείο Εθνικής Αντίστασης 

 

 

 

Αργαλαστιώτες αιχμάλωτοι πολέμου στη Γερμανία

 

 

                Αργαλαστιώτες αιχμάλωτοι πολέμου στη Γερμανία

 

Κείμενο :Γιάννης Κονιόρδος .Εκπαιδευτικός, μέλος του ΣΙΜΕΑ

 

 

 

(πρωτοδημοσιεύτηκε σε ελαφρώς εκτενέστερη μορφή στο περιοδικό «ΕΑΜ και Αντίσταση», τ. 110)

 

 

Αιχμάλωτοι στο Augsburg τις μέρες της απελευθέρωσης, Μάϊος 1945. Ανάμεσά τους οι Αργαλαστιώτες Αργύρης Φουρτωτήρας (μεσαίος κάτω) και Νίκος Σταθαράκος (δεύτερος από αριστερά, πάνω)

 

 
 

Τον Μάρτη του 1944 στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών στο Πήλιο συνελήφθησαν στην περιοχή της Αργαλαστής οι: Θόδωρος (ή Μιχάλης), Γαϊτανάς Αριστείδης, Ευαγγελινός Μανώλης, Ζουμπούλης Μήτσος, Κατσιρέλος Στάθης, Σταμουλάκης ή Βαλατσός, Τεντζεράκης Νίκος, Σταθαράκος Νίκος, Ανέστης Μώμολος (ή Σμυρνιός), Φουρτωτήρας Αργύρης, Καρτσιώτης Κώστας, Τσοπελάκης Φίλιππος, Καραδέμητρος Θεόδωρος (από Μετόχι), Αγιώτης Θόδωρος (από Μετόχι) και Γιάννης Ντάκας (από Μηλίνα). Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στο Βόλο, έγιναν ανακρίσεις και από κει μεταφέρθηκαν στη Θεσ/νίκη. Έπειτα από λίγες μέρες στάλθηκαν στη Γερμανία ως αιχμάλωτοι πολέμου. Το παρόν κείμενο βασίζεται στην προφορική μαρτυρία ενός εκ των συλληφθέντων, του Νίκου Τεντζεράκη.

 

 

Η σύλληψη και η μεταφορά στη Γερμανία

 

 

Ο Νίκος Τεντζεράκης ήταν 20 χρονών όταν συνελήφθη. «Στο χτένι, που έγινε στις 25 Μαρτίου, χιόνιζε κιόλας, ήμασταν κρυμμένοι όλοι. Καμιά φορά μας βρήκαν οι Γερμανοί, μας πιασαν. Tο ευτύχημα ήταν ότι δεν τρέξαμε, διότι άμα τρέχαμε θα μας σκότωναν…».

Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στην διαβόητη «Κίτρινη αποθήκη» στο Βόλο, και μετά τη σχετική «περιποίηση» οδηγήθηκαν στους στρατώνες στη Λάρισα και μετά από 2-3 μέρες μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο στη Θεσ/νίκη όπου κάνανε αγγαρείες. «Κάτσαμε καμιά 20αριά μέρες και παραπάνω, μια μέρα μας βάλαν στη γραμμή όλους και τραβήξαμε για τη Γερμανία…». Στη Γερμανία πήγαν στο στρατόπεδο του Moosburg (επίσημα γνωστό ως «STALAG VII Α»). «Πήγαμε εκεί στο γενικό στρατόπεδο στη Γερμανία [εννοεί το Moosburg], ήρθε ένας του Ερυθρού Σταυρού, λέει θα υπογράψετε ότι σας πιάσαν ντυμένους αντάρτες, μη φοβόσαστε τίποτα εγώ είμαι δω. Από κει μας παίρνουν και μας πηγαίνουν στις αποθήκες τις εγγλέζικες και ντυνόμαστε στρατιώτες, μόνο που δεν είχαμε στέμμα ας πούμε [στο δίκωχο]. Κόψαμε εμείς ύστερα από καιρό και φτιάξαμε στο δίκωχο «ΕΛΑΣ» με κόκκινη φίρμα από πάνω για να φαίνεται. Από κει μας πήγαν στο Αουγκσμπουργκ που ήταν και 60 παιδιά του Αλβανικού μετώπου. Αλλά εκεί πέρα έρχονταν ο Ερυθρός Σταυρός δεν μπορούσαν οι Γερμανοί ούτε να μας ακουμπήσουν, ούτε τίποτα. Αφού πηγαίναμε για δουλειά και τραγουδούσαμε αντάρτικα τραγούδια και λέγαν οι σκοποί «Des ist partizan’ Ya, des ist Good.. Τραγουδάτε…».

 

 

Η ζωή στο Augsburg

Σ’ ένα αντιαεροπορικό στο Augsburg τις μέρες της απελευθέρωσης, Μάϊος 1945. Αριστερά επάνω ο Αργύρης Φουρτωτήρας και Νίκος Σταθαράκος (δεξιά κάτω).
 

 

 

Το Αugsburg είναι μια μικρή πόλη, 60 περίπου χλμ. ΒΔ του Μονάχου. Σύμφωνα με τα αρχεία του στρατοπέδου του Μοosburg, έχουν καταγραφεί 228 Έλληνες ως κρατούμενοι, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Augsburg, συγκεκριμένα στο Luitpoldschule, «ένα τριώροφο σχολείο» όπως επιβεβαιώνει και ο Ν. Τεντζεράκης στην αφήγησή του. Η ζωή τους στο Augsburg δεν είχε βέβαια καμία σχέση με τη «ζωή» των αιχμαλώτων στα στρατόπεδα θανάτου, όπως είχαν εξάλλου την «τύχη» να γνωρίσουν και κάποιοι από τους συγκρατούμενους Αργαλαστιώτες που μεταφέρθηκαν εκεί. Βεβαίως ήταν υπό συνεχή επιτήρηση και εργάζονταν σε αγγαρείες, κατασκευές δημοσίων έργων ή τοπικές βιομηχανίες. Ο Τεντζεράκης εργάζονταν σε ένα εργοστάσιο Ηλεκτρικής και μάλιστα ανέπτυξε σχέσεις συμπάθειας με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος του πρότεινε να μείνει και να εργαστεί εκεί με την απελευθέρωση . «Κάναμε καταναγκαστική εργασία. Μας δίναν 1 μάρκο την μέρα, κατοχικό, είχε κατοχικά μάρκα κι εκεί, αλλά από φαγητό παίρναμε 4,5 κιλά δέμα απ’ τον Ερυθρό Σταυρό, με κακάο, σοκολάτες, κονσέρβες, τα πάντα και μας δίναν και οι Γερμανοί φαγητό…».

Στο Augsburg έμειναν 18 μήνες χωρίς να έχουν επαφή ή νέα από τους δικούς τους στην Ελλάδα. (Παρά τη μαρτυρία του Τεντζεράκη, έχω εντοπίσει επιστολές που έχουν σταλεί από συγκρατούμενό του στο σπίτι του στην Αργαλαστή. Απ’ τις επιστολές γίνεται φανερό πως υπήρχε κάποια επικοινωνία τουλάχιστον ως την αποχώρηση των Γερμανών απ΄ την Ελλάδα το 1944).

 

  

Απελευθέρωση και επιστροφή στην Ελλάδα

 

 

Τον Μάιο του 1945, έφθασαν οι Αμερικανοί και τους απελευθέρωσαν. Οι τελευταίες εκείνες μέρες και ώρες, ωστόσο, ήταν δραματικές, καθώς κανένας δεν γνώριζε τι θα γίνει, οι Γερμανοί ήταν νευρικοί και ο φόβος διάχυτος. «Μας λέγαν από μέρες τα κορίτσια της γειτονιάς εκεί που μας βλέπαν στο προαύλιο «άμα έχετε τίποτα φωτογραφίες να μας δώσετε να σας κρύψουμε εμείς» γιατί τους λέγανε ότι άμα μπούνε μέσα οι Αμερικανοί θα μας σφάζανε εμάς. Και μας λένε, άμα ακούσετε συναγερμό να ξέρετε ότι εισβάλλουν τα τανκς…».

«Ήμασταν σε μια ταρατσίτσα με κάτι άλλα παιδιά και ακούμε κανόνια, πυροβολικό, κακό… Πάμε μέσα και λέμε ανοίξτε [να μπούνε στα καταφύγια]. Λέει θα πάτε στα καταφύγια αλλά δεν θα πάρετε τίποτα άλλο μαζί μόνο τις γαλότσες. Κατεβαίνουμε στα καταφύγια καμιά φορά, σκοτάδι… Στο τέλος λέμε, ε δε μας λυπάσαι λέμε, ζήσαμε τόσο καιρό και θα σκοτωθούμε απόψε… Μπαίνουν 2 των Ες-Ες και ρωτάνε οι Γερμανοί, γιατί ήτανε και οι Γερμανοί στα καταφύγια,  λένε «άμα δεν παραδοθεί η πόλη θα την κάψουνε». Κάποια στιγμή ακούμε συναγερμοί… 5 φορές συναγερμοί, τότε φωνάζει ο στρατοπεδάρχης ο Γερμανός τον κατσίπ’ [= ο έλληνας επιτηρητής των αιχμαλώτων] και λέει «τώρα εσείς σκοποί, εμείς αιχμάλωτοι» και μας πάνε στην αποθήκη και λένε, γιατί είχε δέματα μέσα η αποθήκη, βάλτε σκοπό εδώ… μας παραδώσαν τα πάντα…». 

Με την απελευθέρωση, άρχιζε η νέα περιπέτεια της επιστροφής. Σε λίγες μέρες έφτασε Έλληνας αξιωματικός εντεταλμένος να παραλάβει τους κρατούμενους. «΄Ηρθε ένας αξιωματικός του στρατού τότε στη Γερμανία, ήρθε στο στρατόπεδο και λέει, έχω εντολή να πάρω τους ελεύθερους εργάτες, κι εσάς που ήσαστε χαρακτηρισμένοι αντάρτες, άμα θέλω. Του δίνουμε ένα κωλόρο ούτε ξαναπάτησε στο στρατόπεδο…».

Οι έντονες αντιδράσεις των κρατουμένων προσέλκυσαν την προσοχή ενός Σέρβου αξιωματικού που τους πρότεινε να τους μεταφέρει αυτός. Μια ομάδα τον ακολούθησε. «Μας είπε, θα κάνετε ότι είστε Σέρβοι κι έτσι έγινε, πήγαμε πρώτα στο γενικό στρατόπεδο [εννοεί το Moosburg] και από κεί πήγαμε με το τραίνο. Καθίσαμε 2 βδομάδες στο Βελιγράδι και μία στα Σκόπια. Μετά μας μετέφεραν στο Νέο Καύκασο μας μετρήσαν οι δικοί μας υπογράψανε ότι μας παραλάβανε και καθίσαμε μία βδομάδα στη Φλώρινα και μία στη Κοζάνη και κοντέψαμε να πεθάνουμε απ’ τη πείνα. Στη Σερβία σφάζαν αρνιά οι σέρβοι και τρώγαμε κι εδώ κοντέψαμε να πεθάνουμε απ’ τη πείνα».

 

Στο Augsburg τις μέρες της απελευθέρωσης, Μάϊος 1945. Αριστερά Νίκος Τεντζεράκης, δεξιά Αργύρης Φουρτωτήρας.

 

Τελικά, ο Τεντζεράκης τρείς μήνες μετά την απελευθέρωση κατάφερε κι έφτασε στο χωριό μέσω Σερβίας, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες αιχμάλωτοι παρέμεναν ακόμα πίσω.

Νέα απ’ την πατρίδα δεν είχαν. Μία μέρα, όταν είχαν απελευθερωθεί, πέρασε από το στρατόπεδο ο Ζαχαριάδης, ερχόμενος απ’ το Νταχάου (είναι πολύ κοντά στο Augsburg). «Λέει γειά σας, είμαι ο Ζαχαριάδης, πάω Γαλλία και από κει Ελλάδα. Λέμε, θα μας κάνεις μια χάρη; Λεει, τι χάρη; Λέμε, θα γράψουμε τα ονόματά μας να τα δημοσιεύσεις σε μια εφημερίδα για να ξέρουνε οι δικοί μας ότι ζούμε. Και έτσι έγινε, τα είχε γράψει η εφημερίδα και μάθανε… αλλά πότε θα γυρνούσαμε ποιος ήξερε;»

Και με την επιστροφή στο χωριό βέβαια δεν ησύχασε από βάσανα. Από το 1947- 1950 υπηρέτησε 30 μήνες στο στρατό και ως χαρακτηρισμένος αριστερός γύρισε όλη την Ελλάδα. Κι όταν  τέλειωσε κι απ ’αυτό έπρεπε να «πιστοποιηθεί» με σφραγίδα νομιμοφροσύνης για να μπορέσει να ζήσει ειρηνικά. «Όταν γύρισα από φαντάρος με φωνάζει ο Βλαχόπουλος ο αστυνόμος και λέει, «κάτσε δω» και μου δίνει ένα χαρτί κι ένα μολύβι και λέει, γράψε «αποκηρύσσω το κομμουνιστικό κόμμα»… του δίνω μια κλωτσιά, αναποδογυρίσανε τα χαρτιά και τα μολύβια… δίνουμε ένα καυγά… φύγε από δω του λέω θα μου πεις εμένα… και μη με ξανακαλέσεις εδώ πάνω… να τέτοιοι ήτανε… χαμένα πράματα».

 

Στο Augsburg τις μέρες της απελευθέρωσης, Μάϊος 1945. Πρώτος όρθιος από αριστερά ο Αργύρης Φουρτωτήρας.

 

 

Ο Νίκος Τεντζεράκης συνέχισε τη δουλειά στο καφενείο του πατέρα του στην κεντρική πλατεία Αργαλαστής και αποτέλεσε χαρακτηριστική φιγούρα στο χωριό. «Να τα γράψεις αυτά» μου έλεγε, «να ξέρουν όλοι τι περάσαμε». Θα ήθελα να αφιερώσω το κείμενο ετούτο στη μνήμη του. 

 

 

 

 

Πρώτος από δεξιά όρθιος ο Νίκος Τεντζεράκης.