ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

                                   ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑ 

 

 

 

 

Για τους φίλους από την Λάρισα και τα περίχωρα που διαβάζουν την σελίδα μας.

 

 

 

 

Το βιβλίο του καθηγητή ιστορίας Πολυμέρη Βόγλη ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ που παρουσιάσαμε στις 10 Μαρτίου σε συνεργασία με το τμήμα Ιστορίας ,Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας ( ΙΑΚΑ) του Παν. Θεσσαλίας, τώρα και στην Λάρισα .

 

                       Τετάρτη 3 Μαΐου στο Χατζηγιάννειο πνευματικό κέντρο στις 7.30 μμ

 

 

Το βιβλίο εστιάζει σε αυτή την άγνωστη πλευρά του αντιδικτατορικού αγώνα. Το φαινόμενο της δυναμικής αντίστασης στα χρόνια της δικτατορίας προσεγγίζεται από τη σκοπιά της δράσης των οργανώσεων και, κυρίως, από την οπτική εκείνων που συμμετείχαν σε δυναμικές ενέργειες. Μέσα από τις γραπτές και προφορικές μαρτυρίες ανασυντίθεται η διαδρομή των αντιστασιακών ως υποκειμένων: οι διαφορετικές βιογραφικές αφετηρίες τους, η ριζοσπαστικοποίηση στη δεκαετία του 1960, η καμπή του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, η ένταξη σε αντιδικτατορικές οργανώσεις και, στη συνέχεια, η δράση τους έως τη στιγμή της φυλάκισής τους.

 

 

Ο αγώνας ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) ήταν πολύμορφος. Πολλές αντιδικτατορικές οργανώσεις στράφηκαν στη δυναμική αντίσταση και η τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών μικρής ισχύος αποτέλεσε μία από τις πιο συνηθισμένες μορφές δράσης εναντίον του καθεστώτος.

 

 

 

Στο βιβλίο η μελέτη της εμπειρίας της δυναμικής αντίστασης και του τρόπου με τον οποίο αυτή εγγράφηκε μετέπειτα στη μνήμη των υποκειμένων, διασταυρώνεται με τη συζήτηση για την υποκειμενικότητα, την αντίσταση και την πολιτική βία.

 

 

Ο Πολυμέρης Βόγλης είναι καθηγητής κοινωνικής ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964 και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο.

 Έχει εκδώσει τις μελέτες: Η εμπειρία της φυλακής και της εξορίας. Οι πολιτικοί κρατούμενοι στον εμφύλιο πόλεμο (2004), Η ελληνική κοινωνία στην Κατοχή, 1941-1944 (2010), Η αδύνατη επανάσταση. Η κοινωνική δυναμική του εμφυλίου πολέμου (2014), όλες στις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Έχει συνεπιμεληθεί συλλογικούς τόμους και έχει δημοσιεύσει άρθρα σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά σχετικά με τη δεκαετία του 1940, την κοινωνική ιστορία και τη μνήμη.

Ένας άλλος, σκληρός Απρίλης

 

Ένας άλλος, σκληρός Απρίλης

 

Κείμενο :   Αγγελική Νικολάου

 

 

 

Ήταν ξημερώματα, στις 22 Απριλίου 1944. Οι κεντρικοί δρόμοι του κατεχόμενου από τους Γερμανούς Βόλου γεμίζουν πτώματα. Την προηγούμενη νύχτα οι ναζί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους εκτέλεσαν δεκαεννιά Βολιώτες πατριώτες, μερικοί από τους οποίους κρατούνταν στις φυλακές της οδού Αλεξάνδρας και στο κολαστήριο της Κίτρινης Αποθήκης, με αφορμή τη δολοφονία του Ιταλού αστυνομικού Καπάτι την προηγούμενη μέρα.

 

Ανάμεσα στους εκτελεσμένους εκείνης της απριλιάτικης νύχτας, οι αδελφοί Δονδολίνοι, ο Αλέκος και ο Νίκος. Φοιτητές στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, ο ένας 23 κι ο άλλος 21 ετών. Τα δυο αδέλφια, μαζί με την αδελφή τους Σοφία, ήταν από τους πρωτοπόρους νέους του Βόλου που συμμετείχαν στην Αντίσταση. Το 1943 μπήκαν δυναμικά στην ΕΠΟΝ, ενώ ήδη από το 1942 ήταν οι πρωτεργάτες της ίδρυσης του «Συνεταιρισμού Σπουδάζουσας Νεολαίας Ν. Μαγνησίας» ή «Φοιτητικού Συνεταιρισμού», ενός συλλόγου που αγκάλιασε τους φοιτητές, τους μαθητές και τους νέους της πόλης και στον οποίο  συμμετείχαν πολλοί δραστήριοι δημοκρατικοί νεαροί Βολιώτες: Γραμμένος Στίνης, Μένιος Μουρτζόπουλος, Λευτέρης Ραφτόπουλος, Άρης  και Κίτσος  Μακρής, Κυβέλη Ζημέρη, Γιάννης Σακελλίων, Λευτέρης Πορτοκάλογλου, Νίκος Παπαχατζής, Θανάσης Φάμπας κ.ά. «Στα δυο χρόνια της λειτουργίας του, πέρα από τις επισιτιστικές ανάγκες, ο «Συνεταιρισμός» κάλυψε και πνευματικές, με τη διοργάνωση εκδηλώσεων, διαλέξεων, συναυλιών κ.ά.», σημειώνει ο Γιάννης Μουγογιάννης, ενώ η Νίτσα Κολιού αναφέρει πως «με το εντευκτήριο που δημιούργησε, την πλούσια βιβλιοθήκη του και το πλήθος των μελών του που ανεβοκατέβαιναν τις σκάλες του, έγινε μια εστία φωτεινής εθνικοαπελευθερωτικής δουλειάς». Κρυφός βέβαια σκοπός του σωματείου υπήρξε η διατήρηση της πνευματικότητας, της επαφής μεταξύ των νέων και η τόνωση του φρονήματος των πολιτών στη σκληρή κατοχική περίοδο. Ο «Συνεταιρισμός Σπουδάζουσας Νεολαίας» συνεργάστηκε στενά και με τα άλλα δύο νεανικά πολιτιστικά σωματεία του Βόλου της ίδιας περίπου εποχής, την «Πνευματική Πρωτοπορία Νέων» και τον «Καλλιτεχνικό  Ερασιτεχνικό Σύνδεσμο».

 

 

Παράλληλα με τη δράση τους στον σύλλογο, οι Δονδολίνοι, μαζί με άλλα μέλη της αντιστασιακής νεολαίας του Βόλου, ασχολούνται με την ενημέρωση από το BBC μέσα από το αποσφραγισμένο ραδιόφωνο στη σοφίτα του σπιτιού τους, με την καταγραφή και τη διάδοση των μη λογοκριμένων πληροφοριών για την εξέλιξη του πολέμου. Στο σπίτι τους δακτυλογραφούνται κρυφά τα παράνομα έντυπα της Αντίστασης. Η παρανομία έχει γίνει καθημερινή πρακτική επιβίωσης, όπως συμβαίνει πάντα στις κατεχόμενες χώρες, και οι κίνδυνοι ελλοχεύουν σε κάθε βήμα. Ο Αλέκος γνωρίζει πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει τη ζωή του, ειδικά αφότου μερικά δωμάτια του σπιτιού επιτάσσονται από τους Γερμανούς. Συχνά επαναλαμβάνει τη φράση: «Αρκετά πλήρωσαν ως τώρα οι εργάτες με αίμα, καιρός να πληρώσουμε κι εμείς οι επιστήμονες». Πολλές φορές μάλιστα οι συναντήσεις, οι συζητήσεις και τα σχέδιά τους γίνονται σε ιδιαίτερες συνθήκες, όπως φαίνεται στην αφήγηση που ακολουθεί:

«Είχαμε κι έναν χάρτη και σημειώναμε τις εξελίξεις στο Μέτωπο. Τις ειδήσεις τις αντιγράφαμε σε χαρτάκια και τις μοιράζαμε σε άλλους. Τις συνεδριάσεις και τις συζητήσεις μας τις κάναμε στην παραλία, δήθεν βολτάροντας, ή στη βάρκα μέσα, δήθεν ψαρεύοντας».

 

 

Την άνοιξη του 1944 οι γερμανικές αρχές κατοχής του Βόλου, με τη βοήθεια ντόπιων συνεργατών, κυρίως των ΕΑΣΑΔιτών, εξαπολύουν τις φοβερότερες και πυκνότερες  διώξεις κατά των αντιστασιακών αλλά και απλών πολιτών. Εκτός από τις επιθέσεις στα χωριά του Πηλίου και τα μπλόκα σε γειτονιές και συνοικίες της πόλης (27 Απριλίου: το μπλόκο στον Άνω Βόλο), αυξάνονται οι συλλήψεις, φυλακίσεις, βασανισμοί και εκτελέσεις δημοκρατικών και αριστερών πολιτών που βοηθούν το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Σε μια από αυτές τις επιχειρήσεις συλλαμβάνονται ο Αλέκος και ο Νίκος Δονδολίνος. Όπως θα γράψει αργότερα η μητέρα τους Ελένη, «την 21ην Απριλίου 1944 και περί ώραν 10 και μισήν νυκτερινήν, συνελήφθησαν εντός της ενθάδε οικίας μας υπό Γερμανών στρατιωτών, οργάνων του Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος, τα τέκνα μου, Αλέξανδρος Κ. Δονδολίνος και Νικόλαος Κ. Δονδολίνος, φοιτηταί, κάτοικοι Βόλου, Έλληνες υπήκοοι, εκ του αμάχου πληθυσμού, εν συνεχεία δε, κατά την διάρκειαν της νυκτός, εξετελέσθησαν υπό τούτων παρά την διασταύρωσιν των οδών Δημητριάδος και Ιωλκού, όπου και ευρέθησαν την πρωΐαν της 22ας Απριλίου, βληθέντα υπό πυροβόλου όπλου εις τον αριστερόν κρόταφον […]». Και η αδελφή τους Σοφία εξιστορεί τις τελευταίες τραγικές στιγμές:

 

«[…] οδηγήθηκαν στον τόπο της εκτέλεσης με τις πυτζάμες που φορούσαν, κι αυτός ο τόπος ήταν λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας, στη διασταύρωση των οδών Δημητριάδος και Ιωλκού […]. Τα πτώματα των τριών δολοφονηθέντων της οικογενείας μας τα έφεραν το πρωί αχθοφόροι πάνω σε κάρα που σταμάτησαν πλάι στο πεζοδρόμιο, λίγο πιο πάνω από την πλαϊνή πόρτα της τράπεζας, στην οδό Ηπείρου».

 

Την ίδια μέρα εκτελέστηκε και ο πατέρας τους, Κωνσταντίνος, διευθυντής της Εμπορικής Τράπεζας του Βόλου, μέλος του πολιτιστικού συλλόγου «Οι Φίλοι των Γραμμάτων», που ιδρύθηκε στον Βόλο το 1936 και δραστηριοποιήθηκε τη δύσκολη περίοδο του μεταξικού φασιστικού κράτους. Οι Γερμανοί εκτέλεσαν επίσης τον γνωστό ιατρό φυματιολόγο Γεώργιο Τζάνο, δημοκρατικό αστό του Βόλου που συνδεόταν με το ΕΑΜ. Και οι δύο είχαν συλληφθεί στις 11 Μαρτίου 1944 και κρατούνταν στις φυλακές της οδού Αλεξάνδρας. Εκτελέστηκαν, επίσης, το ζεύγος Χαλυβόπουλου, ο Δημήτρης Αθηνιώτης, ο Μόσχος Τσιμπρίδης, ο Δημήτρης Καρακαστανιάς και πολλοί άλλοι. Τα αρχειακά τεκμήρια αποτυπώνουν το πλήθος των εκτελεσμένων εκείνης της ζοφερής άνοιξης του 1944 στον Βόλο. Και μπορούμε να φανταστούμε τον πόνο και τον θρήνο στη θέα των πτωμάτων που αντίκριζαν οι κάτοικοι της πόλης κάθε πρωί.

 

Μετά την εκτέλεση των Δονδολίνων ο φοιτητικός σύλλογος μαράζωσε, αφού όσα μέλη του επέζησαν έφυγαν για το βουνό. Ο ασφυκτικός κλοιός των κατακτητών και η δράση των ΕΑΣΑΔιτών ανάγκασαν και τα άλλα δυο νεανικά σωματεία να υπολειτουργούν από τον Απρίλιο του 1944.

 

Τα ονόματα των δύο πρόωρα χαμένων φοιτητών είναι γραμμένα σε μαρμάρινη τιμητική στήλη στον αύλειο χώρο του Πολυτεχνείου Αθηνών, μαζί με τα ονόματα συμφοιτητών τους από άλλες περιοχές που θυσιάστηκαν στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους ξένους κατακτητές και τους δωσίλογους συνεργάτες τους.

 

 

Πηγές-Βιβλιογραφία:

Αρχειακές Συλλογές Γ.Α.Κ. Μαγνησίας, Νίτσα Κολιού, Γιάννης Μουγογιάννης, Νίκος Στουρνάρας, Μενέλαος Χαραλαμπίδης, Πολυμέρης Βόγλης, Μουσείο της πόλης του Βόλου, Διαδίκτυο.

 

 

ΥΠΟΘΕΣΗ ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ

 

ΣΙΜΕΑ

23 ώρ.  ·

«Η Ιστορία ούτε παραγράφεται, ούτε δικάζεται»: 

 

 

Σήμερα εκδικάζεται στο Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης η αγωγή των απογόνων του στρατηγού . φρουράρχου Θεσσαλονίκης και Γενικού Διοικητή Μακεδονίας επί ναζιστικής Κατοχής Αθ. Χρυσοχόου - - για «προσβολή μνήμης νεκρού από δημοσιεύματα και ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές» κατά του μέλους του Δ.Σ. του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών, Τριαντάφυλλου Μηταφίδη.

Ο ΣΙΜΕΑ έχει πάρει καθαρή θέση για το θέμα και παλαιότερα . Η συνεργασία με τις Γερμανικές ναζιστικές δυνάμεις κατοχής δεν ξεπλένεται με δικαστικές αποφάσεις. 

 

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ,ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΤΕΧΝΗ

 

Ανάσταση- Επανάσταση και τέχνη .

 

 

 

 

Ο δικός μας Ιησούς είναι επαναστάτης…Ανυπότακτος και πολεμιστής…Αντάρτης… Δεν αναστήθηκε αλλά επαναστάτησε.

Ανάσταση και Επανάσταση…Θανατώθηκε περίπου με τον ίδιο τρόπο κι αυτή δεν είναι η μοναδική σύμπτωση με την ιστορία του Ιησού από τη Ναζαρέτ…

Ο εθνικός μας Ιησούς είναι ο Αθανάσιος Διάκος! Όχι τυχαία…Δεν το έχουμε παρατηρήσει αλλά σχεδόν σε όλα τα έργα που απεικονίζεται ο Αθανάσιος Διάκος έχει το πρόσωπο του Χριστού!

Γιατί; Ο Χάρης Αθανασιάδης (1) ακαδημαϊκός καθηγητής δημόσιας ιστορίας και μέλος ΔΕΠ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο μας εξηγεί πως και γιατί ο Αθανάσιος Διάκος έγινε ο δικός μας Χριστός.

Δεν πρόκειται για καλλιτεχνική έμπνευση που ήρθε από το πουθενά. Υπάρχουν λόγοι και γεγονότα που οδήγησαν στην ταύτιση. Στη συζήτηση με τον εξαιρετικό ιστορικό Χάρη Αθανασιάδη τίθεται και το θέμα για το αν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία και δεδομένα για τον Ιησού της Ναζαρέτ…

Ο Χάρης Αθανασιάδης είναι καθηγητής Δημόσιας Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάστηκε επίσης στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (2005-2021) και στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (2002-2004), ενώ συνεργάστηκε με το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ (2001) και το Πανεπιστήμιο της Κύπρου (2009, 2012). Παράλληλα, διευθύνει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημόσια Ιστορία» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου (2017 και εξής) και μετέχει στο Επιστημονικό Συμβούλιο του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ (2012 και εξής).

Οι δημοσιεύσεις, το ερευνητικό έργο και η δημόσια παρουσία του επικεντρώνονται στη Δημόσια Ιστορία, την Ιστορία της Εκπαίδευσης και την Ιστορία του Εργατικού Κινήματος.

 

Όλη η συζήτηση εδώ >https://youtu.be/C7LBnXT3LAU

 

1) Με τον καθηγητή Χάρη Αθανασιάδη ο ΣΙΜΕΑ συνεργάστηκε 3 φορές

Στις διαδικτυακές εκδηλώσεις στην διάρκεια του κόβιντ και στην παρουσίαση του βιβλίου του:

 Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΣ

 

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ Νοέμβριος 2020

ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ , ΒΟΓΛΗΣ, ΠΡΑΣΣΑ,ΜΑΤΖΩΡΟΥ

https://www.facebook.com/simea2016/videos/857299708368815

 

Το 1821 και η Εθνική Αντίσταση. Συγκρίσεις, προσεγγίσεις Νοέμβριος 2021

ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ, ΚΑΡΑΜΑΝΩΛΑΚΗΣ

https://www.facebook.com/simea2016/videos/683774473008808

Επιμέλεια Α.Κ.Α

ΦΡΟΥΖΕΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

 

28 Μαρτίου στις 6:14 μ.μ.  · 

ΦΡΟΥΖΕΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

 

 

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΙΝ.ΤΑΙΝΙΑ

 

Κείμενο: Απόστολος Κ.Αποστολάκης

.....................................................................................................................................

 

 

 

Η περίπτωση του αγωνιστή Βασίλη Φρουζέ διαφέρει από την ζωή και την δράση των δεκάδων χιλιάδων άλλων αγωνιστών , όχι τόσο για την δράση του στην αντίσταση , αφού υπήρξαν χιλιάδες τέτοιοι μαχητές, αλλά για την ιδιαιτερότητα της μετεμφυλιακής ζωής του.

Δεν είναι συνηθισμένο γεγονός να κρύβεται κάποιος για πέντε χρόνια σε σπηλιές και άλλα δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια σε σπίτια φίλων του χωρίς να τον ανακαλύπτουν οι διώκτες του .

Ας πιάσουμε όμως το νήμα της πολυτάραχης ζωής του από την αρχή .

 

Ο Φρουζές οργανώθηκε από τους πρώτους στην οργάνωση του Θεσσαλικού Ιερού Λόχου στην Νέα Ιωνία Βόλου, που είχε υπεύθυνο τον Τάκη Χιωτάκη .Σε συνέντευξη που έδωσε στην Νίτσα Κολιού στην δεκαετία του ογδόντα, αφηγείται πολλά . Παραθέτει πολλά ονόματα και δεν ξεχνάει τους πρώτους συναγωνιστές του ,Βασίλη Μπεκατώρο και Σωτήρη Μπουμπουλίδη που αργότερα εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς.

Θυμάται ότι όταν ο Ιερός Λόχος προσχώρησε στην ΕΠΟΝ, πήρε μέρος στην 1η Νομαρχιακή συνδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στα Άνω Λεχώνια σε αίθουσα της Ηλεκτρικής εταιρίας στο ρέμα προς τον Άγιο Βλάσιο .Στην όλη οργάνωση της συνδιάσκεψης βοήθησε πολύ μία γνωστή γυναίκα της περιοχής , η κ. Καλαμακιώτου, η οποία προτάθηκε να προεδρεύσει την πρώτη μέρα. Στην πρώτη συνδιάσκεψη εκλέχτηκε Γραμματέας του Βόλου και αργότερα και του Πηλίου ο Νίκος Καβούρας ο οποίος άφησε μεγάλο αποτύπωμα με την δράση του

Ο Φρουζές πήρε μέρος και στην Πανθεσσαλική συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ στην Πίνδο όπου συμμετείχαν αντιπροσωπείες και από άλλα μέρη της Ελλάδας .

 

 

Όταν αποφασίστηκε η συγκρότηση υποδειγματικών διμοιριών της ΕΠΟΝ που θα προσχωρούσαν στον ΕΛΑΣ , ανατέθηκε στον Φρουζέ να οργανώσει την πρώτη της πόλης.

Θυμάται και εξιστορεί στην Νίτσα Κολιού αρκετά ονόματα . Τον Μανώλη Κοτζαγιώτη.Μανώλη Κασιόρα , Νίκο Κοκαλά , Γιώργο Δεμίρη ,Στέλιο Καραφύλογλου, Γιάννη Σαρόγλου ,Νίκο Μπεχλιβάνογλου, Παυσανία Παυσανία , Στέλιο Ππαγιάννη, τους αδελφούς Δήμο και Χαρίλαο Κωστάμη ,Νάκη Μακρή, Θεμιστοκλή Μυλωνά , Αντώνη Αραχωβίτη ,Κ. Δουζένη, Βαγγέλη Παπακυρίτση ,Ντίνο Παπαγεωργάκη, Αθανασίου, Γουργιώτη, Ξάφη, και Δοξαρά .

Ξεκίνησαν για να ενταχθούν σε υποδειγματική διμοιρία στην Πίνδο, αλλά λόγω κακής συνεννόησης διατάχτηκαν να γυρίσουν πίσω στο Πήλιο, ή να διαχυθούν σε άλλες μονάδες. Επέστρεψαν μόνο ο Φρουζές και ο Δεμίρης .

Μέρες πολλές ποδαρόδρομο με κίνδυνο να πέσουν σε μπλόκα κυρίως των Ιταλών που εκείνη την εποχή έδρευαν και διοικούσαν όλη τη Θεσσαλία . 

 

 

Στον γυρισμό τους πρόλαβε η παράδοση των Ιταλών (Σεπτέμβρης 43)και λόγω της μεγάλης ανάπτυξης της ΕΑΜΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ δημιουργήθηκε το 54ο Σύνταγμα ΕΛΑΣ .

Εντάχθηκαν στο 54ο με άλλους νέους και δημιούργησαν την πρώτη ανταρτοεπονίτικη διμοιρία με καπετάνιο τον Φρουζέ και στρατιωτικό διοικητή τον Στέλιο Καραφύλογλου από την Νέα Ιωνία που είχε την οργανωτική εμπειρία σαν πρώην λοχίας στον στρατό .

Οι ανταρτοεπονίτες παρακολούθησαν δύο κύκλους μαθημάτων στην σχολή υπαξιωματικών που λειτουργούσε στον Αη Γιάννη Πηλίου .

 

Η διμοιρία του Φρουζέ πήρε μέρος σε πολλές μάχες .Στον Κισσό , στο Καλαμάκι Αγιάς στην μάχη της σοδειάς στον κάμπο . Η μονάδα του πήρε μέρος και στην γνωστή μάχη που έγινε στο Δεμερλί ( Σταυρός) Φαρσάλων τον Σεπτέμβρη του 44, όπου οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατατρόπωσαν τους Γερμανούς και τους Σουρλικούς .

Προβιβάστηκε σε Καπετάνιο μηχανοκίνητου τμήματος της θρυλικής ταξιαρχίας ιππικού με συνδιοικητή τον Γ, Χαλκιαδάκη . Η αποστολή τους ήταν κυρίως να μεταβιβάζουν πληροφορίες, συλλογή ανταλλακτικών και ότι άλλο χρειάζονταν ο ΕΛΑΣ της Θεσσαλίας . Έδρα τους ο Πλάτανος Φαρσάλων .( Τσακερλί)

.

Ο Φρουζές και η διμοιρία του σαν τμήμα της θρυλικής ταξιαρχίας ιππικού του Καπετάνιου Μπουκουβάλα και του Αντισυνταγματάρχη Κασσάνδρα, μπήκαν σαν απελευθερωτές στην Λάρισα στις 23 Οκτωβρίου του 1944.

 

 

Οι πραγματικές όμως περιπέτειες όμως του Φρουζέ άρχισαν μετά τις απελευθέρωση .

Γνωστό το κύμα της ‘’ λευκής τρομοκρατίας ‘‘ που άρχισε από τους παρακρατικούς του μετακατοχικού κράτους αμέσως μετά την συμφωνία της Βάρκιζας . Οι συμμορίες του Καλαμπαλίκη ( Σπύρου Ραυτόπουλου) του Σούρλα , του Μπίσδα αλλά και μεμονωμένων ακροδεξιών, άρχισαν να γίνονται ο φόβος και ο τρόμος και στην πόλη του Βόλου . Όταν άρχισαν οι πρώτες επίσημες συλλήψεις, ο Φρουζές ήταν από τους πρώτους που πιάστηκε.

Όπως δηλώνει ο ίδιος στην Νίτσα Κολιού η διαταγή της συλληψής του ήταν η πρώτη .

Στάλθηκε εξορία στην Ικαρία με πολλούς ακόμα γνωστούς Βολιώτες. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Αντώνη Πατσιαντά , Κίτσο Μακρή , Λαυρέντη Μαχαιρίτσα , Θαν. Ξάνθη, Θαν. Πολυχρόνου. Δημήτρη Λέτσιο, Θανάση Κατσαγιώργη ,Νίκο Κουντούρη, και δεκάδες ακόμα .

Το 1949 τον βρίσκει ακόμα εξόριστο στην Ικαρία ενώ αρκετοί είχαν μεταφερθεί σε διάφορα άλλα μέρη εξορίας ή για να εκτελεστούν όπως ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (1) .

 

Την άνοιξη του 49 παίρνει εντολή από το ΚΚΕ στο οποίο ήταν μέλος, να διαφύγει μαζί με άλλους και να περάσουν στην Ηπειρωτική Ελλάδα για να ενταχθούν στον Δημοκρατικό στρατό . Δραπετεύουν αλλά μέχρι να βρεθεί σίγουρο μέσο διαφυγής τελειώνει ο Εμφύλιος.

Εννιά δραπέτες πρώην εξόριστοι, ερμηνεύοντας με τον δικό τους τρόπο την διαταγή του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ » Το όπλο παρά πόδας « και κάτω από τον φόβο της εκτέλεσης , κρύβονταν σε θαλάσσιες σπηλιές και διάφορα άλλα κρησφύγετα στα κακοτράχαλα βουνά της Ικαρίας .

Όλο το νησί το ήξερε και τους βοήθαγε παρά τα αυξημένα μέτρα της χωροφυλακής και του στρατού . Κάποιοι από τους δραπέτες ήταν από την Ικαρία και αυτό βοήθησε να έχουν επαφή με τους κατοίκους του ανυπότακτου νησιού.

 

Ο Φρουζές φυγαδεύτηκε στον Πειραιά το 1954 , οι υπόλοιποι βρήκαν τρόπο και έφυγαν το 1955 για τις Σοσιαλιστικές χώρες . Μόνο με την ζωή των δύο Κρητικών που παραδόθηκαν το 1974 μπορεί να συγκριθεί η ζωή τους (2) .

Το 1999 ο Ικαριώτης σκηνοθέτης Λεωνίδας Βαρδαρός έκανε την ζωή τους ταινία με τίτλο ‘’’ ΟΥΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΕΦΕΝΤΗ ‘’(3). Πρόλαβε και γνώρισε πέντε από τους εννέα δραπέτες οι οποίοι του διηγήθηκαν την ζωή τους και έτσι γράφτηκε το σενάριο με αρκετά βέβαια στοιχεία μυθοπλασίας.

 

Ο Φρουζές όταν γύρισε παράνομος στην Νέα Ιωνία ,κρύφτηκε αρχικά σε ένα γειτονικό του σπίτι ,στην συνέχεια για αρκετά χρόνια στο σπίτι του Γιώργου Μπαλή, Δημάρχου Νέας Ιωνίας και όταν αυτός εξορίστηκε από την χούντα , κρύφτηκε σε ένα άλλο σπίτι μέχρι το 1972. Ο γιός του Δημάρχου Μπαλή ,ο γνωστός δημοσιογράφος του Βόλου Μάκης Μπαλής ,μου έχει αφηγηθεί πολλά για τα χρόνια της φιλοξενίας στον Φρουζέ .

Μετρημένοι στα δάκτυλα ήταν αυτοί που ήξεραν . 

 

Από τα χρόνια της εξορίας και της καταφυγής στα ανήλιαγα κρησφύγετα ,αλλά και του εγκλεισμό του για δέκα οκτώ χρόνια σε σπίτια χωρίς το φώς του ήλιου, έπαθαν βλάβη τα μάτια του . Κάνοντας χρήση ενός νόμου που παράγραφε τα σχετικά ‘’αδικήματα ‘’, ο Φρουζές παραδόθηκε στην Ασφάλεια Χωροφυλακής Βόλου . Τον περίμεναν νέες περιπέτειες . Ανακρίσεις , φυλάκιση στον Κορυδαλλό για τρεις μήνες , δίκη στην Σύρο και επίσημη απόφαση παραγραφής. Στις 15 Ιανουαρίου του 1973 επιτέλους ελεύθερος .

Το 1959 το Ελληνικό κράτος θεωρώντας ότι είχε καταφύγει και αυτός στην Σοβιετική Ένωση, του στέρησε την ιθαγένεια με την υπ’αριθμό 57144/709 απόφαση . Την ξαναπόκτησε το 1975 με την απόφαση 77967/917 στις 3-9-1975 .

Ανήσυχος πολίτης ο ΑΚΡΙΤΑΣ ( το αντιστασιακό του ψευδώνυμο) δεν βολεύτηκε . Δραστηριοποιήθηκε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ εσωτερικού δίνοντας με τον δικό του τρόπο την μάχη για τις ιδέες του . Πέθανε από καρκίνο των πνευμόνων στις 23 Νοεμβρίου του 1999 σε ηλικία 79 χρόνων .Δεν έκανε οικογένεια και ζούσε στα ελεύθερα χρόνια του στην οδό Ραιδεστού 22 στην Νέα Ιωνία Βόλου.

...........................................................................................................................

Σημειώσεις : 1) Αφιέρωμα για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα παππού>

https://www.facebook.com/simea2016/posts/964101100598464

2) Η ιστορία των δύο Κρητικών > https://archive.ert.gr/73980/

3) Η ταινία του Λεωνίδα Βαρδαρού.> https://youtu.be/NtxoQJHSL1I

.............................................................................................................................

Πηγές: Νίτσα Κολιού , ΓΑΚ Μαγνησίας , Λάζαρος Αρσενίου , Αρχείο ΕΡΤ, πληροφορίες από Λεωνίδα Βαρδαρό (4)και Μάκη Μπαλή

4) Ο ΣΙΜΕΑ φιλοξένησε δύο φορές τον Λεωνίδα Βαρδαρό προβάλλοντας τα ντοκιμαντέρ του

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ 26-2-20

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ 15-3-23

.................................................................................................................................