Δράκεια, 18 Δεκέμβρη 1943
Ήμασταν όλοι μας εκεί το πρωί του Σαββάτου 18 Δεκέμβρη. Για την καθιερωμένη τιμή, για τη μνήμη που δεν πρέπει να ξεχαστεί, για την υπόμνηση του φοβερού γεγονότος.
Ήμασταν όλοι εκεί. Ανεβαίναμε τις στροφές της Πηλίου και το χιόνι έπεφτε. Ο καιρός, όπως μας έλεγαν οι ντόπιοι, ήταν όμοιος με εκείνον της φρικτής μέρας, 78 χρόνια πριν. Και η μέρα Σάββατο, όπως τότε, στις 18 Δεκέμβρη 1943, τη μέρα του τραγικού χαμού όλων των αμάχων ανδρών της Δράκειας, των 115 ανθρώπων που δολοφονήθηκαν ψυχρά από τους ναζιστές γερμανούς κατακτητές, έξω από κάθε δίκαιο σε καιρό πολέμου, πέρα από τη λογική και τον ανθρωπισμό. Τα σώματά τους, μακριά γραμμή αίματος κάτω στο ρέμα του χωριού. Ο πόνος των δικών τους ανθρώπων αβάσταχτος, τα πρόσωπα σκοτείνιασαν, τα ερωτηματικά αιωρούνται ακόμα, όπως στα Καλάβρυτα, όπως στο Δίστομο, όπως στο Κομμένο, όπως στους Λιγκιάδες...
Ήμασταν όλοι εκεί. Στο ηρώο, στο προσκλητήριο των νεκρών, στη σιγή ως τιμή στη μνήμη τους. Εκπρόσωποι των αρχών και των συλλόγων. Πολλά τα δάφνινα στεφάνια, ένα από αυτά από τα χέρια μας, από την καρδιά μας, πώς θα μπορούσαμε να λείπουμε; Αλλά και οι μικροί μαθητές και μαθήτριες του χωριού, υπομονετικά, μέσα στο χιόνι, μέσα στην παγωνιά, για τους παππούδες τους, στίχοι και δάκρυα μαζί, οι δάσκαλοι και τα παιδιά μαζί υφαίνουν ζωή και ιστορία.
Ήμασταν όλοι εκεί. Πάνω στο χιόνι ένα κατακόκκινο κουβάρι ξετυλίγεται, μια κόκκινη γραμμή κατηφορίζει τα σκαλιά μέχρι το ρέμα του θανάτου, μέχρι τον τόπο της ταφής. Η γραμμή του αίματος που χύθηκε, ...113, 114, 115, η γραμμή της μνήμης από τα χέρια και την έμπνευση της Μαρίας Χατζηνικολάου, που ανηφορίσαμε μαζί εκείνο το πρωί.
Όχι, δεν είναι αθώοι. Όχι, δεν ξεχνάμε. Γι’ αυτό υπάρχουμε, ως ΣΙΜΕΑ, ως άνθρωποι.
Αγγελική Νικολάου, Πρόεδρος ΣΙΜΕΑ
Σημ. Η Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου είναι εικαστικός, ερευνήτρια και μέλος του ΣΙΜΕΑ.video από την εικαστική παρέμβαση εδώ >
Η πρόεδρος του ΣΙΜΕΑ Αγγελική Νικολάου
