ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ

 

Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ
Το Έγκλημα των Γιαννιτσών.

 

 

 

Κείμενο: Απόστολος Κ.Αποστολάκης

Πυκνός από γεγονότα ο Σεπτέμβριος του 1944 με καθημερινές αποτρόπαιες εγκληματικές πράξεις.

 Σαν λαβωμένα θεριά οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους προετοίμαζαν την αποχώρησή τους αλλά παράλληλα συνέχιζαν τις απάνθρωπες σφαγές.
Η Περίπτωση των Γιαννιτσών ξεχωρίζει για την μεθοδολογία της σφαγής.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1944, ο Πούλος και οι άντρες του περικύκλωσαν τα Γιαννιτσά.
Μαζί τους πρωταγωνίστησαν στην σφαγή ακόμα μία φορά οι Σουμπερίτες, αλλά και Τουρκόφωνοι Πόντιοι. ( Για τον Γερμανό δήμιο Σούμπερτ έχουμε γράψει )
Ακολούθησε μεγάλη σφαγή, όπου πάνω από 120 άτομα βρήκαν τραγικό θάνατο. Δικαιολογία Αναμεσά τους και ο δήμαρχος Γιαννιτσών Θωμάς Μαγκριώτης.
Η δικαιολογία ήταν ο θάνατος ενός Γερμανού στρατιώτη στα περίχωρα της πόλης και η αυτομόληση του Δεκανέα ΟΤΜΑΡ ΝΤΟΡΝ ο οποίος κατατάχτηκε στον ΕΛΑΣ
Αφού λεηλάτησαν σπίτια και κακοποίησαν γυναίκες, συνέλαβαν όσους άνδρες δεν μπόρεσαν να διαφύγουν και οδήγησαν αρκετούς από αυτούς έξω από το σχολείο όπου τους υποχρέωσαν να σκάψουν μεγάλο λάκκο . Τον τάφο τους . Στο σκάψιμο του λάκκου υποχρέωσαν να συμμετέχουν και παιδιά. Στο προαύλιο του σχολείου συγκέντρωσαν τους άντρες αλλά και τους νέους που ήταν για εκτέλεση .. Οι άνδρες του Σούμπερτ και του Συνταγματάρχη Πούλου σχημάτισαν διάδρομο και παρατάχθηκαν σε σχηματισμό ο οποίος κατέληγε στον γειτονικό φρεσκοανοιγμένο τάφο. ΗΤΑΝ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν εκεί με χτυπήματα από χοντρά ξύλα και σίδερα. Εκεί τους εκτελούσαν με πυροβολισμό μέσα στο λάκκο. Κάποιοι πέθαναν από τα χώματα που τους σκέπασαν

Ο Ελβετός παρατηρητής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Εμίλ Βένγκερ, που επισκέφτηκε τα Γιαννιτσά τις επόμενες ημέρες μετά το φοβερό έγκλημα , ανέφερε στην έκθεση που συνέταξε: 

« Εξετελέσθησαν κατά τρόπον φοβερόν. Αφού στους χτύπησαν δια σιδηροσωλήνος , φέροντος κυρτωμένον το εν άκρον, με αποτέλεσμα να πεταχθούν έξω τα μυαλά των, να θραυσθούν τα μέλη των, τα νεφρά ή τα πλευράν των, τοις έδιδον το χαριστικόν κτύπημα αποτελειώνοντες αυτούς δια βολής περιστρόφου. Το πρόσχημα καταπολεμήσεως των κομμουνιστών δεν αρκεί ίνα ιδιοποιηθή τις το δικαίωμα να επιτεθή ούτω κατά των πολιτών οίτινες ουδέν δύνανται να πράξουν και ιδίως αι γυναίκες και τα παιδιά», σημείωνε,
Ο παρατηρητής κατέγραψε το ολοκαύτωμα και τις λεηλασίες σε σπίτια και καταστήματα («οι άνδρες του Πούλου εφόρτωσαν τα κλαπέντα λάφυρα επί όσων οχημάτων ηδύνανται να εξεύρουν»). 

 
Ο Γεώργιος Πούλος ήταν αντισυνταγματάρχης μηχανικού και καταγόταν από τον Πλάτανο Ναυπακτίας. Ήταν ένας από τους Βενιζελικούς αξιωματικούς που αποτάχθηκαν μετά το αποτυχημένο κίνημα του 1935.
Στην αρχή της Κατοχής ο Πούλος ίδρυσε πολιτικό κόμμα με έδρα τη Θεσσαλονίκη με την ονομασία «Εθνικό και Σοσιαλιστικό κόμμα της Ελλάδας». αλλά τοπικές αρχές κατοχής αντέδρασαν και η οργάνωση διαλύθηκε. Οι Γερμανοί αρκούνταν σε ένα φιλοναζιστκό κόμμα, τα 3 Ε
Στη συνέχεια ο Πούλος δημιούργησε το Εθνικό εθελοντικό σώμα σε συνεργασία με την Γερμανική στρατιωτική διοίκηση Θεσσαλονίκης-Αιγαίου στις 22 Μαΐου του 1943.
Το «Τάγμα Πούλου», όπως ονομάστηκε, είχε δύναμη 300 ανδρών στην πλειοψηφία τους Πόντιοι Τουρκόφωνοι οι οποίοι δυστυχώς δεν έπαιξαν πατριωτικό ρόλο στην διάρκεια της κατοχής. Αργότερα ενισχύθηκε από Κρητικούς που ακολούθησαν τον Γερμανό υπαξιωματικό Σούμπερτ στη Μακεδονία. Ο Σούμπερτ είχε εκδιωχτεί από τον ίδιο τον Γερμανό διοικητή Κρήτης για την απάνθρωπη αλλά και καιροσκοπική συμπεριφορά του.
Οι «ΠΟΥΛΙΚΟΙ» όπως ονομάζονταν είχαν γερμανικές στολές και γερμανικό οπλισμό. Ο ίδιος ο Πούλος φορούσε ελληνική στρατιωτική στολή όπως έκαναν και οι ομοϊδεάτες του που υπηρετούσαν στην Αθήνα ,στην Πελοπόννησο και Εύβοια.
Η δράση της ομάδας του Πούλου εκδηλώθηκε κυρίως στη Θεσσαλονίκη και σε περιοχές της κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας.με έδρα την Κρύα Βρύση

Τον Νοέμβριο του 1944 ο Πούλος και οι άντρες τους ακολούθησαν συντεταγμένοι την κυβέρνηση Τσιρονίκου στην Βιένη . Πολέμησαν για λογαριασμό της ναζιστικής Γερμανίας μέχρι το τέλος του πολέμου κυρίως στην περιοχή της Κροατίας και Σλοβενίας . Τελικά ο Πούλος δεν κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψη. Τον συνέλαβαν οι Αμερικανοί στο Κίτσμπιχελ της Αυστρίας στις 19-5-1945 και κρατήθηκε σε στρατιωτικές φυλακές, έξω από τη Στουτγάρδη μέχρι να παραδοθεί στην Ελλάδα .
Στις 22 Μαΐου 1947 άρχισε στο Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη του Πούλου και των συνεργατών του. Κατηγορούμενοι ήταν ο Γ. Πούλος, η Μ.Πούλου, ο Αν. Καναβάτζογλου, ο Αρ. Ζαρταλούδης, ο Ν. Πανταζής, ο Θ. Λαζαρίδης, ο Π. Θεοδωρίδης, ο Διογ. Καρακάσογλου, ο Ηλίας Συκαμιώτης και άλλοι, συνολικά 26
Άλλοι διακόσιοι Πουλικοί που συνελήφθηκαν από τους Αμερικάνους στην Αυστρία παραδόθηκαν το καλοκαίρι του 45 στο λιμάνι της Πάτρας. Αφέθηκαν ελεύθεροι και εντάχτηκαν σε παρακρατικές οργανώσεις Είχε ήδη αρχίσει η περίοδος της λευκής τρομοκρατίας
Ο Πούλος εκτελέστηκε στις 11 Ιουνίου 1949 στο Γουδί. Ήταν ένας από τους λίγους που πλήρωσε.

 

Το τάγμα του Πούλου σε παρέλαση 25 Μαρτίου 1944

Μαζί τους και ιερωμένος προκειμένου να δίνει την ευλογία του για το θεάρεστο έργο τους

Ο Σούμπερτ καθιστός με Κρητικούς, και Γερμανούς